Zwykle, gdy widzimy zdjęcie osoby wspinającej się na jakąś stromą skałę, a zwłaszcza przepaść, jaką się pod nią otwiera, serce staje nam w gardle i czujemy lekki zawrót głowy. I nawet nie próbujemy sobie wyobrazić, że moglibyśmy się z „owym kimś” zamienić miejscami, tzn.on wylądowałby na naszej wygodnej kanapie, a my zawiślibyśmy na jakiejś ścianie wznoszącej się zbyt wiele setek metrów nad poziom morza.

Możemy zatem przeżyć spory szok, gdy odwiedzimy Wrocław jako goście bądź prelegenci takiej czy innej konferencji (konferencja, sympozjum, szkolenie – wszystko jedno), a jej organizatorzy zaproponują nam w ramach dodatkowych atrakcji wyprawę na ścianę wspinaczkową.Może to być na przykład słynna Zerwa przy ulicy Przybyszewskiego albo Eiger na Fabrycznej. Nim jednak postukamy się w głowę, mówiąc, że nie z nami takie numery, dać szansę temu pomysłowi.

Ściana wspinaczkowa wbrew bowiem temu, co o niej myślimy, wcale nie stanowi zaproszenia do popełnienia samobójstwa. Nikt będący przy zdrowych zmysłach wszakże nie pozwoli nam się na nią wspinać bez odpowiednich zabezpieczeń i opieki doświadczonego instruktora, który „zjadł zęby” na takich nowicjuszach jak my, a tylko wtedy mogłoby to być niebezpieczne. Zostaniemy zatem wyposażeni w uprząż zabezpieczająca oraz podpięci do liny, którą będziemy asekurowani podczas naszej drogi do góry. Jeśli więc nawet ręką się nam ześlizgnie z jakiegoś uchwytu i odpadniemy od ściany, to po prostu zawiśniemy w powietrzu i po chwili, jeśli zechcemy, będziemy mogli kontynuować wspinaczkę.

Ale właściwie co zyskamy na tym, że się przełamiemy i wejdziemy na samą górę? Konferencje, nawet te organizowane we Wrocławiu, nie są po to przecież, aby się wspinać? To fakt, ale dzięki adrenalinie, która się w nas wyzwoli, aktywnemu spędzeniu wolnego czasu, będziemy w kolejnych dniach konferencji zrelaksowani i wypoczęci, w związku z tym łatwiej nam będzie przyswajać sobie wiedzę przekazywaną nam na niej. A to już jest wszak czysty zysk dla nas, czyż nie?